Απενοχοποιηση της γυναικεIας σεξουαλικοτητας & των φετιχ

PLEASURE

Jun 7

γιατί η επιθυμία δεν χρειάζεται εξηγήσεις

Για χρόνια, η γυναικεία σεξουαλικότητα υπήρξε είτε αντικείμενο φετιχοποίησης είτε καταστολής. Ανάμεσα στις πολιτισμικές επιταγές, τους κοινωνικούς ρόλους και τις "σωστές" συμπεριφορές, πολλές γυναίκες μεγάλωσαν μαθαίνοντας να ντρέπονται για την επιθυμία τους — ειδικά όταν αυτή ξεφεύγει από το "ρομαντικό", το "λεπτό", το "αποδεκτό".

Και κάπου εκεί, γεννιέται μια εσωτερική σύγκρουση: να θέλω, αλλά να μη το δείχνω, να φαντασιώνομαι, αλλά να ντρέπομαι γι' αυτό. Να αναζητώ, αλλά να φοβάμαι τις ταμπέλες. Αυτό το άρθρο δεν είναι πρόσκληση για “ακραίες” σεξουαλικές πρακτικές.

Είναι υπενθύμιση πως η επιθυμία δεν χρειάζεται να εξηγηθεί ή να απολογηθεί, αρκεί να είναι συναινετική, συνειδητή και αυθεντική.

Τι είναι φετίχ και γιατί δεν είναι «πρόβλημα»

Ο όρος “φετίχ” χρησιμοποιείται συχνά με αρνητικό φορτίο — σαν κάτι παθολογικό ή “ανώμαλο”. Στην πραγματικότητα, τα φετίχ είναι απλώς μοναδικές πύλες ερεθισμού, που μπορεί να περιλαμβάνουν υλικά, συμπεριφορές, ρόλους ή φαντασιώσεις που μας αγγίζουν σωματικά και ψυχικά.

Σύμφωνα με τη σεξολογική έρευνα, περίπου το 30-45% των ανθρώπων έχουν τουλάχιστον μία φαντασίωση που εμπίπτει στον ευρύτερο χώρο των φετίχ ή παραφιλικών στοιχείων — αλλά αυτό δεν σημαίνει απόκλιση ή ψυχολογική δυσλειτουργία. Αντίθετα, πρόκειται για μια φυσιολογική μορφή έκφρασης της ερωτικής ταυτότητας.

Οι γυναίκες έχουν το ίδιο δικαίωμα με οποιονδήποτε να εξερευνήσουν:

• Τις φαντασιώσεις τους

• Τη δυναμική του ελέγχου και της παράδοσης

• Την αισθησιακή ή ερωτική διέγερση πέρα από τα "συνηθισμένα"

Το φετίχ δεν είναι κάτι που πρέπει να “θεραπευτεί”. Είναι μια ακόμη έκφραση της ερωτικής ταυτότητας — που αξίζει να ερευνηθεί, όχι να κατασταλεί. Όσο δεν υπάρχει βλάβη, μη συναίνεση ή ψυχολογική δυσφορία, η εξερεύνηση φετίχ είναι απολύτως θεμιτή.

Τα φετίχ στον γυναικείο ψυχισμό: Γιατί μιλάμε λιγότερο;

Ο ανδρικός φετιχισμός έχει εκπροσωπηθεί ευρέως στην ποπ κουλτούρα, στον κινηματογράφο και στην πορνογραφία.

Η γυναικεία επιθυμία, αντίθετα, έχει παρουσιαστεί κυρίως ως παθητική, ρομαντική ή μονοδιάστατη.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλές γυναίκες:

να καταπιέζουν τις φαντασιώσεις τους,
να θεωρούν τα φετίχ τους “ανώμαλα” ή “ντροπιαστικά”,
ή να μην τολμούν να τα εκφράσουν σε συντροφικές σχέσεις.

Η κοινωνική επιβολή του “σωστού” είδους επιθυμίας δημιουργεί σιωπή.

Αλλά η σιωπή στη σεξουαλικότητα παράγει απόσταση από τον εαυτό.

Αν και κοινωνικά το φετίχ έχει συνδεθεί με την "παρεκτροπή", στην πραγματικότητα:

αποτελεί φυσική εκδήλωση της ερωτικής φαντασίας,
υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους σε διαφορετικό βαθμό,
και δεν αποτελεί διαταραχή ή “πρόβλημα” εκτός κι αν προκαλεί πόνο ή δυσφορία στον ίδιο ή σε άλλους (σύμφωνα με το DSM-5, μόνο το “φετιχιστικό σύνδρομο” εντάσσεται στις παραφιλίες όταν υπάρχει έντονη δυσλειτουργία στη ζωή του ατόμου).

Κοινά φετίχ περιλαμβάνουν:

συγκεκριμένα υφάσματα (π.χ. δαντέλα, latex)
μέρη του σώματος (π.χ. πόδια, χέρια, λαιμός)
ρόλους (dominance/submission, age-play, teacher-student)
καταστάσεις (voyeurism, exhibitionism, roleplay)

Πώς διαμορφώνονται τα φετίχ;

Τα φετίχ μπορούν να έχουν ψυχοσεξουαλικές ρίζες, χωρίς αυτό να σημαίνει “τραύμα” ή “πρόβλημα”.

Συχνά:

προκύπτουν από πρώιμες εμπειρίες διέγερσης στην εφηβεία ή την παιδική ηλικία,
συνδέονται με εσωτερικές φαντασιώσεις δύναμης, υποταγής, απαγορευμένου,
ή με μια ανάγκη για παιχνίδι, έλεγχο, ρίσκο ή ασφάλεια μέσα σε ελεγχόμενο πλαίσιο.

Οι φαντασιώσεις μας δεν ακολουθούν λογική — ακολουθούν εσωτερική συγκίνηση. Και αυτό είναι απολύτως φυσικό.

Η δύναμη της επιλογής: υποταγή ή κυριαρχία — αρκεί να είναι δική σου

Πολλές γυναίκες ανακαλύπτουν μέσα από την αυτογνωσία τους ότι επιθυμούν να παραδοθούν στο σεξουαλικό παιχνίδι. Άλλες νιώθουν ερωτικά ζωντανές όταν παίρνουν πρωτοβουλία ή όταν υιοθετούν ρόλους εξουσίας. Καμία από αυτές τις επιθυμίες δεν μειώνει την αξία, τη δύναμη ή την ηθική υπόσταση μιας γυναίκας.

Στη θεραπεία σεξουαλικότητας και στη σύγχρονη σεξολογία, τονίζεται ότι η σεξουαλική επιθυμία δεν ορίζεται από τη μορφή της, αλλά από το αν είναι επιλεγμένη, συνειδητή και επιθυμητή. Η ελευθερία δεν σημαίνει να θέλεις τα πάντα — σημαίνει να επιλέγεις αυτό που σε εκφράζει.

Η απενοχοποίηση έρχεται όταν αρχίζεις να αναρωτιέσαι: «Αυτό που επιθυμώ είναι δικό μου; Ή είναι αυτό που νομίζω πως πρέπει να θέλω;»

Και όταν επιλέγεις αυθεντικά, η ερωτική ζωή σου δεν είναι πλέον μια απόδοση ρόλων — αλλά έκφραση ταυτότητας.

Το δικαίωμα στη σιωπηλή απόλαυση

Δεν χρειάζεται να εξηγείς τι σε ερεθίζει. Δεν οφείλεις κανενός είδους “λογική” για τις φαντασιώσεις σου. Το σώμα σου, η επιθυμία σου και η σεξουαλικότητά σου είναι χώροι ιεροί — και μόνο εσύ έχεις το δικαίωμα να αποφασίσεις πώς θα τους εξερευνήσεις. Η γυναικεία επιθυμία είναι πολύτιμη, πολύπλοκη και απολύτως φυσική. Ας σταματήσουμε να την ψιθυρίζουμε.

Η απενοχοποίηση δεν σημαίνει “κάνω τα πάντα”. Σημαίνει: έχω το δικαίωμα να ανακαλύψω τι με ανάβει — χωρίς να ντρέπομαι. Είναι η μετάβαση από την εσωτερική λογοκρισία στην αληθινή, αισθησιακή ελευθερία. Και κάπου εκεί, γεννιέται η πραγματική σύνδεση με τον εαυτό: όχι γιατί ακολούθησα έναν κανόνα... αλλά γιατί επέλεξα τον δικό μου δρόμο απόλαυσης.